بهترین منبع برای شهاب حسینی

نویسنده سرویس تلویزیون کافه سینما این گونه ادامه می‌دهد: احتمالا آنهایی که سریال "شهرزاد" را دنبال می‌کردند، متوجه شدند که در نیمه دوم پخش سریال، یکی از بازیگران سریال وقتی که نقش‌اش حذف شد، اطلاعاتی در مورد روند داستان به خبرنگاران داد که از قضا درست هم از آب در آمد! همین باعث شد که عوامل سریال دو قسمت دیگر به سریال 26 قسمتی‌شان اضافه کنند. اما آیا واقعا لو نرفتن داستان مهم است؟

به عنوان کسی که سریال‌های روز دنیا را دنبال می‌کند و در کنارش در دنیای مجازی فعال در زمینه سریال‌ها یعنی توییتر نیز حضور دارد، ندانستن قصه و روند داستانی آن، یکی از مهم‌ترین نکاتی است که در سریال دیدن وجود دارد. این نکته تنها در مورد مجموعه‌ها هم نیست. به خاطر دارم که قبل از اکران جهانی فیلم جدید جنگ‌های ستاره‌ای، به دلیل حساسیت بالا و طیف گسترده و پرشور این مجموعه، به ندرت جزییاتی از فیلم از جانب عوامل فیلم ارائه می‌شد. طرفداران گمانه‌زنی می‌کردند و عوامل نیز نه تکذیب و نه تایید می‌کردند تا اشتیاق مردم را بیشتر کنند. همه در یک حباب غافل‌گیری قرار داشتند و برای دیدن فیلم در سینماها لحظه‌شماری می‌کردند. اما حتی بعد از اکران فیلم، اکثر حساب‌های خبری مرتبط با فیلم، هرگز چیزی درباره فیلم و اطلاعاتی که باعث لو رفتن داستان بشود، بروز نمی‌دادند. از طرفدارانی که فیلم را دیده‌اند نیز درخواست می‌کردند که نظرات‌شان را در حدی بی‌طرف نگه دارند تا مزه‌ی فیلم برای کسانی که هنوز آن را ندیده‌اند از بین نرود.

یا نمونه‌ی دم‌دست‌ترش، سریال معروف "بازی تاج و تخت" و بزرگترین اسپویلرش که ماه‌ها توسط بازیگر نقش جان اسنو مخفی نگه داشته شد. تا حدی که کیت هرینگتون در مصاحبه‌ای اعلام کرده که اجازه نداشته با همکاران بازیگرش در این‌باره صحبت کند و حالا از آن‌ها معذرت می‌خواهد. حتما می‌گویید چرا آنقدر جدی گرفته‌اند؟ چرا نگیرند!؟ وقتی این قدر هزینه و زمان صرف می‌کنند، ماه‌ها برنامه‌ریزی می‌کنند، حق دارند که مردم را روی لبه صندلی‌های‌شان نگه دارند. آیا نباید مردم را غافل‌گیر کنند؟ آیا باید همان اول بعد از پخش آخرین قسمت فصل 5 و شوکی که به طرفداران وارد شد، می‌گفتند: "نه نگران نباشید!؟" اینطور دیگر چه هیجانی داشت؟ آیا اصلا کسی منتظر می‌ماند تا ببیند چطور؟ آیا مخاطب حس نمی‌کرد که گول خورده است؟

مگر قصد فیلم‌سازی و داستان‌سرایی این نیست که خواننده/بیننده غافلگیر شود؟ تصور کنید همان اول هری پاتر، می‌فهمیدید که لرد ولدمورت قدر بالاخره شکست می‌خورد. مطمئنا در تمامی لحظاتی که فکر می‌کردید همه چیز تمام می‌شود، آن حس غافل‌گیری و لذت اعلا را حس نمی‌کردید؛ چرا؟ چون مطمئن بودید و می‌دانستید که هری زنده می‌ماند. اگر از همان اول می‌دانستید که اسنیپ با آن همه شخصیت‌پردازی‌اش در واقع دارد از هری دفاع می‌کند، آیا در نهایت به همین اندازه غافلگیر و شوکه می‌شدید؟! پاسخ این است که مطمئنا نه.

همین‌هاست که لذت فیلم دیدن را چند برابر می‌کنند اما وقتی عوامل سریال حتی برای زحمت‌های خودشان و همکاران‌شان ارزش قائل نیستند که مانع لو رفتن از داستان بشوند، دیگر از مخاطب چه انتظاری می‌رود؟ مخاطبی که آنقدر از این داستان لو رفتن‌ها دیده که به صورت خودکار خودش به دنبال اسپویلرها می‌گردد!

شاید مفهوم اسپویلر برای سریال‌ها و فیلم‌های بی‌بخار و کم‌هیجان ما آنقدر مهم نباشد، اما لو دادن داستان از طرف عوامل چیزی است که در هالیوود و سایر کشورهای دیگر امری غیراخلاقی به شمار می‌‌رود و مقصر حداقل از جانب تهیه‌کننده مجازات می‌شود.

به امید روزی که سریال‌ها و فیلم‌های ما آنقدر مهم شوند که نه تنها خود عوامل بلکه طرفداران از عدم لو رفتن داستان حمایت کنند.

لینک در کافه سینما